Największych przeżyć dostarczyli wirujący derwisze, a Kair przedreptany niespiesznie szlakiem zabytków, okazał się baśniowy. O świcie usłyszałam głośny śpiew, jeszcze przez chwilę nie rozumiałam co się dzieje. Pobiegłam do okna zanim zrozumiałam, że dobiega z głośników, a muezin nie śpiewa pod oknem.
Zaświadczam, że nie ma Boga prócz Allaha.
Ale i tak poczułam ciarki. Bo nieważne jakiego boga się wysławia i jaką ma moc. Wysławia się od zarania dziejów, na całej kuli ziemskiej, bo bóg jest ludziom potrzebny. Usłyszeć ważne przesłanie, zanim wstanie słońce, wyśpiewane głośno, to budzi pokorę, nawet jeśli religia jest nam kompletnie obca. To samo czułam w świątyniach Majów i pod Ścianą Płaczu. Bo żarliwe sacrum porusza nie tylko osoby wierzące, to spektakl.
Nie przywiązujcie zatem zbytniej uwagi do rzeczy materialnych, miejcie szacunek dla siebie i innych. Pamiętajcie o tym zawsze, jesteście braćmi.
Kiedy w Medynie zbudowano meczet, szukano sposobów wzywania wiernych na modlitwę. Żydzi dują w róg, Chrześcijanie biją w dzwony, więc Muzułmanie postanowili użyć głosu człowieka.
Trzy największe religie: Judaizm, Chrześcijaństwo i Islam, mają wspólne korzenie. Żydzi wciąż czekają na Mesjasza, Chrześcijanie doczekali się Zbawiciela w osobie Jezusa, a Muzułmanie?
Muzułmanie wierzą, że Bóg posyłał proroków, którzy mieli powiedzieć ludziom, że istnieje tylko jeden Bóg. Pierwszym prorokiem był Adam, a po nim cała galeria: Mojżesz, Dawid, Izajasz i Jezus, wysłany do narodu izraelskiego.
Ludzie nie zrozumieli przesłania, dlatego Bóg wysłał ostatniego proroka, Mahometa, nazwanego „Pieczęcią Proroków”.
Koran jest księgą, w której od półtora tysiąca lat nie została zmieniona ani jedna literka. Moje mocno uproszczone definicje były wystarczające w rozmowach z Muzułmanami i zdarzało się mi usłyszeć, że nieważne są różnice, bo Bóg jest jeden i ten sam.
Spis treści
Meczet Al Azhar
Meczet Al- Azhar, został zbudowany dla nowo założonej stolicy w 970 roku przez dynastię Fatymidów, którzy najprawdopodobniej ku czci Fatimy, córki proroka Mahometa, nadali mu nazwę Al-Azhar. Dzisiaj Kair jest nazywany “miastem tysiąca minaretów”.
Medresa przy meczecie Al-Azhar jest najważniejszym religijnym uniwersytetem w świecie muzułmańskim, w którym jednocześnie uczy się 90 000 studentów.
Przez ponad tysiąc lat Al-Azhar wykształcił tysiące wybitnych uczonych. Od 1962 roku mogą tu studiować kobiety. Oprócz islamskiego prawa, teologii i języka arabskiego, nauki ścisłe, medycynę po współczesne języki zachodnie.
Meczet Ahmad Ibn Tulun
Przybyli z Mezopotamii i założyli dynastię Abbasydów. Nastąpiła era rozkwitu kultury Islamu, czas naukowców, filozofów i inżynierów.
Jednym z najsłynniejszych zabytków tamtych czasów jest meczet zbudowany budowany przez Ahmada ibn Tuluna, gubernatora Egiptu w latach 868-884.
Legenda mówi, że Ibn Tulun siedząc wśród swoich dygnitarzy, nawijał bezmyślnie kawałek pergaminu na palec. Złapany na nieuwadze, odpowiedział zmieszany, że właśnie zaprojektował minaret.
Unikalny minaret meczetu wznosi się nad łukami. Jest owinięty spiralnymi schodami . Takie minarety budowano w Mezopotamii. W centrum znajduje się kopuła, pod którą jest basen do rytualnych ablucji.
To najstarszy meczet kairski zachowany w oryginalnym kształcie. Zajmuje 26 318 m², prawie 3 hektary! Jest największym meczetem Kairu i trzecim na świecie pod względem zajmowanej powierzchni. W głębi łuków ukryte są sale modlitewne, po jednej na każdej z czterech stron.
Meczet znajduje się na wzgórzu Gebel Yashkur ( Wzgórze Dziękczynne). Według legend na tym miejscu osiadła Arka Noego.
Wirujący derwisze z Kairu
Spektakl w wykonaniu wirujących derwiszy odbywa się na Starym Mieście, w XVI-wiecznym karawanseraju, zbudowanym przez sułtana Al Ghouri.
Członkowie religijnych bractw muzułmańskich – wirujący derwisze – od XI wieku się modlą w szczególny sposób. Ich modlitwą jest śpiew i taniec. Wirujący derwisze to niezwykły widok, ekstaza która łączy ducha i ciało.
Przedstawienie zaczyna się od prostych tańców, którym towarzyszy gra na tradycyjnych instrumentach, wirujący derwisze ubrani w białe stroje poruszają się lekko i niespiesznie. Stopniowo muzyka przybiera na sile, a wirujący derwisze zaczynają tańczyć bardziej dynamicznie.
Tancerze obracają się coraz szybciej i wchodzą w trans. Wirowanie i wypowiadane słowa modlitwy przenoszą wirujących derwiszy w inny wymiar, wyzwalają od ziemskich spraw.
Taniec przypomina ruch planet wokół słońca. Tancerz podczas wirowania rozwiązuje i usuwa cztery różne spódnice w trakcie spektaklu, które symbolizują cztery pory roku.
Kierunek przeciwny do wskazówek zegara ma przypominać ruch wokół „Kaaba” ( święte sanktuarium w Mekce). Tancerz unosi jedną ręką, drugą opuszcza w dół, oznacza to połączenie nieba i ziemi.
Podczas końcowej części wirujący derwisze poruszają się gwałtownie w obrotach, utrzymując spódnice w górze przez 45 minut! Ich dusza otwiera się na miłość do boga.
Zielone oazy
Wielomilionowe miasto przytłacza. Szaleni kierowcy zawracają pod prąd na zatłoczonej ulicy, wszyscy trąbią, powodując nieprawdopodobny hałas. Niezwykłe rośliny są przykryte grubą warstwą kurzu. Taki jest Kair. Na szczęście posiada zielone oazy.
Prawdziwe wytchnienie można znaleźć nieoczekiwanie. Przenieść do innego świata, gdzie jak wszędzie na świecie ściskają się pary, tylko trochę inaczej ubrane, ale równie sympatyczne i uśmiechnięte.
Kiedy z męczącego skwaru i jazgotu wchodzi się do rajskiego ogrodu, a kelner w uniformie przynosi świeży sok z mango, zapomina się o niedogodnościach.
Muzeum Egipskie
O skarbach egipskich świat dowiedział się po wyprawie wojennej Napoleona Bonaparte (1798-1801). Oprócz armii zabrał 187 uczonych, którzy mieli zbadać kraj.
Podczas tej wyprawy odkryto słynny Kamień z Rosetty, dzięki któremu Champollion, francuski archeolog, odczytał hieroglify.
Muzeum Kairskie powstało w 1835 roku, stworzone przez egipski rząd, który rozpaczliwie pragnął powstrzymać powszechne plądrowanie wielu archeologicznych miejsc w kraju. Z nadzieją, że skutecznie ochroni bezcenne antyki.
Rejs po Nilu
Do dzielnicy koptyjskiej, terenów dawnej twierdzy rzymskiej Babilon, popłynęliśmy feluką po Nilu.
Koptyjski Kair
Koptyjski Kair jest częścią Starego Kairu i obejmuje wiele kościołów i zabytków. Koptowie uważają się za spadkobierców starożytnych Egipcjan, jego rdzennych mieszkańców.
Chrześcijaństwo pojawiło się w Egipcie około roku 42 n.e., kiedy do Aleksandrii przybył św. Marek.
Znakiem szczególnym Koptów jest tatuaż w kształcie krzyża na ręku umieszczony na ręce z napisem „Jezus Chrystus Syn Boga”. Legenda głosi, że w krypcie kościoła św. Sergiusza, zatrzymała się Święta Rodzina podczas swej ucieczki do Egiptu przed Herodem. Krypta została wzniesiona około V w, ale i tak jest najstarszą budowlą.
Jeden z najstarszych i najpiękniejszych kościołów w Egipcie . Nazwa „kościół Zawieszony” pochodzi od umiejscowienia nawy nad przejściem przez bramę, wiodącej do Fortecy Babilońskiej. Kościół jest zbudowany nad starą rzymską fortecą.
Do świątyni wchodzi się przez dwadzieścia dziewięć stopni, stąd w dawnych czasach była też nazywana przez odwiedzających Kair- kościołem stopni.
Cmentarz Koptyjski
Kair i metro
Wracaliśmy metrem o którym przewodnik pisał „kairski cud”. Wygląda jak podmiejska kolejka, pomyślałam, zajmując miejsce stojące i łapiąc za jakiś uchwyt. Nagle poczułam się bardzo nieswojo, dookoła siedzieli, stali i przede wszystkim patrzyli sami mężczyźni. I w dodatku patrzyli na mnie, wiele par czarnych oczu, bez mrugnięcia.
Gdzieś dalej zauważyłam kobiety, no tak, były zakryte od stóp po oczy.
Ale przeznaczono również wagony tylko dla kobiet, tylko, że wtedy musielibyśmy się rozdzielić. Żadnych innych turystów nie zarejestrowałam, dojechaliśmy bez przeszkód.
Wieża telewizyjna
Park Al-Azhar
Stąd właśnie rozpościerają się widoki na średniowieczną część Kairu. Na te wszystkie rozświetlone nocą meczety. Założenie parku kosztowało 30 milionów dolarów.
Było darem dla Kairu od Aga Chan IV, który jest potomkiem Fatymidów, założycieli Kairu w roku 969. i dalekim krewnym Proroka w prostej linii. Ze swojego hotelowego balkonu zobaczył wzgórze na którym przez 500 lat gromadzono góry śmieci.
Postanowił zaoferować miastu swoich przodków bardzo potrzebny dar, oazę zieleni na tej miejskiej pustyni. Wywieziono 80 000 ciężarówek śmieci i gruzu, założono szkółkę odpowiednich roślin i posadzono ponad 655,000 sadzonek. Projekt obejmował wykopaliska archeologiczne i renowację murów z XII w.
Liczne restauracje, zadrzewione ścieżki, kojące fontanny i kolorowe ogrody przenoszą w inny świat, są płucami miasta.
To była magiczna wędrówka po świecie z „Tysiąca i jednej nocy”. Kair ma taką bogatą historię.. Po zgiełku bazaru, szukaliśmy kojącego chłodu i ciszy meczetów. Ludzie przychodzili posiedzieć, pomedytować a nawet pospać. Najciekawsze, najstarsze i tajemnicze zagadki dopiero na nas czekały.
Nekropolie faraonów.
Odwiedziliśmy nawet te niedostępne dla turystów, tylko piasek, stare inskrypcje i my. Zapraszam do wpisu o piramidach i dziękuję za wspólną wędrówkę po Kairze.
Zapraszam do obserwowania.
22 komentarze
To prawda, że żarliwe sacrum porusza nie tylko osoby wierzące. Każdy z nas czeka na jakieś poruszenie, na odczucie w sobie czegos głęboko, wzruszenia, zachwycenia, przejęcia, cudu wschodu i zachodu. Raz cos takiego przeżyte długo sie potem wspomina i tęskni za tym niezwykłym stanem.
Popatrzyłam z zachwytem na taniec derwiszów, na te niesamowite obroty tancerza w kolorowych spódnicach.Od samego patrzenia kręci sie w głowie. Jak on to robi, że nie upada albo, że nie dostaje mdłosci?! Tak czy siak piękne to było widowisko. Derwiszei w ogóle kultura muzułmańska kojarzą mi sie z Klehdami sezamowymi Leśmiana, moimi ulubionymi baśniami z dzieciństwa. Tylko w klehdach występowali jako sędziwi starcy a tu piękni, młodzi, pełni sił.
Taniec jako sposób wielbienia Boga występuje takze w religii judaistycznej. Podobne zapamiętanie i rodzaj ekstatycznego szczęścia.
Piękna uliczka z papirusami, stare mury wokół i śliczna, koptyjska dziewczynka. Pokazany przez Ciebie Kair, mam wrażenie, jest nieco oddalony od tłumów turystów, pokazujesz go w sposób delikatny, magiczny, ciepły i oryginalny. A wszystko okrasiłaś ciekawymi informacjami o religii, kulturze izabytkach egipskich. Brawo!
Pięknie wyglądasz na zdjęciu w szalu na głowie! Figurę masz świetną. I te jasne włosy wystające spod chusty. Cudnie!
Wyobrażam sobie jak dziwnie musiałaś sie czuć w tej kolejce posród wpatrujacych sie w Ciebie mężczyzn!Ale nie dziwie sie, że tak patrzyli, wszak jest na czym oko zawiesić!:-)))
Taka biała, wśród czarnych wpatrzonych oczu, poczułam jak to jest być inną w obcym kraju. W egipskiej komunikacji miejskiej nic mi się nie stało. Trochę przekornie napisałam o Islamie, który budzi obecnie paranoiczny lęk. Idea jest piękna i większość Muzułmanów jej przestrzega. Takie uniesienie można przeżyć na koncercie rockowym, słuchając wezwania do modlitwy z meczetu, albo czy Dzwonu Zygmunta. Patrząc na wirujących Derwiszy, czy kiwających się Żydów pod Ścianą Płaczu, widzimy ludzi szczerych, ufnie zwracających się do Istoty Wyższej.
Kiedy się jedzie 400 kilometrów z jakiegoś resortu nad Morzem Czerwonym, wpada do Gizy popatrzeć na piramidy pośród tłumów, wielbłądów, sprzedawców, plastikowych butelek, to magii się nie znajdzie raczej. Potem szybko do muzeum, jeszcze zaliczyć kilka punktów, zrobić zdjęcia i wracać. My polecieliśmy specjalnie do Kairu, pojawialiśmy się w najlepszym czasie, nigdzie nam się nie spieszyło, dlatego nasze wspomnienie Kairu może trochę odbiegać od wspomnień innych. W starych meczetach jest niezwykła atmosfera, zgiełk miasta nie dociera, nie chce się wychodzić.
Udało się zobaczyć piramidy w Gizie, Sakkarze, Dahshur i Abu Gurab bez tłumów i to było niezapomniane przeżycie.
Dziękuję Ci za wspólną wędrówkę po Kairze i życzliwy jak zwykle komentarz:)
To znowu ja!:-) Zapomniałam wczoraj napisać, że dostrzegam zmiany graficzne na blogu i podobają mi się. Tytuł "Pakuj walizki" ładnie wygląda w tej zielonej kolorystyce, no i zmieniłaś wydźwięk tytułu. Jest "pakuj" zamiast "pakuję", czyli zachecasz innych do ruszenia w podróz. Ruszam bardzo chetnie a mam tę przewagę nad przemierzajacymi świat pdróznikami, że w wirtualnej wędrówce nie muszę pakować żadnych walizek. Podązam za Tobą lekka, nie obciążona żadnymi bagażami, biurokracją przy kupnie biletów, tłumami turystów, upałem, kurzem, przesiadkami i długimi lotami. Poruszona Twoimi opowieściami, filmikami z muzyką w tle oraz fotografiami rozpościeram ramiona i lecę za Tobą aby podziwiać cuda i wzruszać się pełnymi refleksji i wrażliwości tekstami!:-)))
Bardzo interesujący post! Kair najbardziej podobał mi się nocą :)
Ciekawy, bogaty w informacje wpis. Na pewno wrócę po więcej. :)
Potwierdzam, nie trzeba wierzyc aby doznac tego uczucia uniesienia duchowego, ktore daje kazda swiatynia i kazde zbiorowisko religijne bez wzgledu na rodzaj wiary.
Mam pytanie, dlaczego ten kosciol nazywa sie "zawieszony"?
I w ogole to dzis dopiero przeczytalam obie notki i bardzo dziekuje jak zawsze za kawalek swiata widziany Twoimi oczami:***
To skutek eksperymentów na inkscape, fjna zabawa a ja nie mogę się zdecydować. Czcionka wstawiona w zdjęcie moich kwiatów. Ostatnia litera wyrzucona, bo rzeczywiście chciałam, żeby brzmiało jak zachęta, ale też w wielu fajnych fontach nie ma polskich znaków. Pozbyłam się jej bez żalu. Podążaj Olu, a ja poprowadzę Cię z przyjemnością i podzielę się tym co widziałam na końcu świata:) Ja lubię lotniska, start, ten dreszczyk jest spełnieniem dawnych marzeń. To prawda, że muzyka, która nie zaciekawiłaby może, w konkretnych miejscach pasuje i podkreśla i staje się piękna. Dziękuję za pochwalenie mojego logo (chwilowego?)
Mnie też, wszystko co brzydkie zostawało zakryte, a jak wyglądały minarety pokazują zdjęcia. Poza tym jest naprawdę wiele pięknych miejsc. Bazar był niesamowity, jeszcze mam olejki eteryczne, pachną cudnie.
Dziękuje i bardzo się cieszę, że tak uważasz, jasne, że będzie mi miło jak wrócisz:)
Już uzupełniłam i wklejam wyjaśnienie tu. Byłam zmęczona i wydawało mi się, że to już za dużo szczegółów:)
"Nazwa "kościół Zawieszony" pochodzi od umiejscowienia nawy nad przejściem przez bramę, wiodącej do Fortecy Babilońskiej. Kościół jest zbudowany nad starą rzymską fortecą. Do świątyni wchodzi się przez dwadzieścia dziewięć stopni, stąd w dawnych czasach była też nazywana przez odwiedzających Kair kościołem stopni."
Co do uniesień, to chciałam dodać, że przez podróże i poznawanie innych kultur i religii na własne oczy, człowiek się uczy szanować odmienność. To niby takie oczywiste, ale zawsze uważamy się za troszeczkę bardziej świadomych czy rozgarniętych, a tak wcale nie jest. Religia to religia, działa tak samo i te same potrzeby zaspokaja, a co ludzie z tym robią, to już osobna historia:)
Wzrusza żarliwość ludzi, piękne misterium i dobra sztuka.
Dziękuje, że kawałki świata widziane moimi oczami w jakiś sposób Ci odpowiadają i bardzo mnie to cieszy.
Wspaniała relacja! Tak dużo się spotyka w sieci relacji na temat egipskich kurortów, że można by pomyśleć że to państwo nie ma nic innego do zaoferowania. Pięknie pokazałaś klimat Kairu. Wspaniałe, takie egzotyczne dla mnie miejsca. Od razu przypomniał mi się nasz jednodniowy pobyt w Stambule na powrocie z wyprawy. Kiedy muzzeini zaczęli nawoływać wiernych ze wszystkich stron. Niesamowite doznanie.
W każdym miejscu jest coś wyjątkowego. Zawsze staramy się zobaczyć jakiś folklor, żeby poczuć naprawdę kraj. Oprócz kuchni muzyki i pamiątek. Zgadzam się, takie nawoływanie do modlitwy jest niezwykłe. Wykorzystują to w filmach nawet, ostatnio słyszałam w Delhi. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję.
Dzieki za wyjasnienie:)
I absolutnie sie zgadzam, ze czlowiek poznajac inne religie, tradycje a nawet kuchnie uczy sie szacunku dla drugiego czlowieka. To taki czas kiedy mozemy choc na chwile byc w skorze innych, wczuc sie w ich emocje, to sa naprawde piekne doznania.
A Ty jestes bardzo wrazliwa i pieknie potrafisz to ubrac w slowa dzieki czemu Twoje relacje z podrozy sa takie bogate.
Dziękuję Ci, ale jak właśnie ustaliłyśmy, każdy robi się wrażliwszy i otwarty na innych, jak sobie poszerzy horyzonty:) Jednak bardzo mnie cieszy to, że lubisz moje relacje.
Bardzo ciekawy tekst. Rzadko zdarza się czytać o Kairze na blogach podróżniczych. Ilekroć trafię na post o tym mieście, to zastanawiam się jak to możliwe, że nie cieszy się ono taką popularnością na jaką zasługuje?
Pozdrawiam!
Większość ludzi podróżuje z biurami, a one przewidują tylko krótki wypad do piramid i muzeum. Trzeba zostać kilka dni, żeby docenić to miasto. Na blogach widziałam ciekawe relacje, ale to przeważnie były osoby mieszkające w Egipcie.
Ja również pozdrawiam:)
To prawda, że większość ludzi podróżuje z biurami. Jeśli jednak weźmiemy pod uwagę tylko osoby podróżujące indywidualnie to relacji z Egiptu jest bardzo mało w porównaniu np. z Turcją czy Jordanią. Czasem wydaje mi się, że ludzie wstydzą się powiedzieć, że byli w Egipcie, bo kraj ten kojarzy się u nas (niesłusznie) głównie z wczasami all inclusive w Hurghadzie czy w Sharmie. Ale może to tylko moje mylne wrażenie…
Wakacje w Hurghadzie czy Sharm są tanie i dostępne dla wszystkich, mogą z tego powodu wydawać się obciachem, lepiej wyglądają relacje z Dalekiego Wschodu, a ja właśnie tak przekornie odkopałam stare zdjęcia:)
Odwiedziłam Twój blog, fantastyczne relacje, takie własnie lubię i zmierzam w podobnym kierunku.
Kraj idealny dla backpackersów – tani bilet na lot czarterowy do kurortu, a potem miejscowy autobus do Kairu i świat stoi przed człowiekiem otworem. Tylko teraz cały Synaj stanowczo zbyt niebezpieczny niestety.
Ja Twojego bloga odkryłem dopiero 2 dni temu i temtyka bardzo mi odpowiada. Nadrabiam zaległości o Jemenie. Potem Indie!
ps. Tośmy się skomplementowali ;)
Indie to początki mojego blogowania, niewprawne teksty, powoli wracam i poprawiam. Ty też starasz się opowiedzieć jakąś historię, to jest mi bliskie. Może posty nie przyciągną ludzi preferujących "top 10 cośtam", ale jak już ktoś przyjdzie, zostanie i napisze komentarz, to wiem, że warto było posiedzieć nad wspomnieniami.
a beautiful spectacle. Dervish and Muslim culture in general associate me with The Sesame Klehdami Leśmiana, my favorite fairy tales from my childhood. Only in klehdach performed as judges old men and here beautiful, young, full of strength.
Dance as a way of worshiping God also occurs in the Judaic religion. Similar remembering and a kind of ecstatic happiness.
Yes, it was a beautiful spectacle, it was breathtaking. Leśmian’s „Sesame Klechdy” was also my favorite childhood fiction