Wybrzeże Oregonu zaskakuje na każdym odcinku, kwiaty wyrastają na surowych klifach, skały wynurzają się z oceanu, a przepiękne lasy schodzą do samego oceanu. Często musieliśmy się zatrzymywać, żeby chłonąć ten spektakl natury.
Największą moc mają skały rozsiane w oceanie, stoją jak mityczne stwory i nadają całemu pejzażowi niepowtarzalny charakter. Ocean mieni się odcieniami turkusu, które zmieniają się wraz z porą dnia, a latarnie morskie na klifach, przywołują wszystkie awanturnicze książki, jakie czytałam w życiu.
Im dalej na południe, tym więcej wilgoci w powietrzu. Mgła osiada nisko nad ziemią, a lasy pełne paproci i świerków Sitka tworzą zamknięty ekosystem. Nie potrzebują deszczu, wilgoć utrzymuje się na korze, igłach i liściach, pozwalając roślinom przetrwać tygodnie bez opadów.
Zabieram Was w podróż wzdłuż wybrzeża Oregonu: od punktów widokowych, przez mgliste lasy, po dzikie plaże. Każde z tych miejsc ma swój surowy czar, który zostaje w pamięci na długo. A kiedy nadchodzi wieczór, szare formacje skalne zaczynają igrać ze światłem i zaczyna się w widowisko, którego nie odda żadne zdjęcie.
W czasie naszej przygody w Oregonie wybraliśmy wyjątkowe miejsca, by móc skupić się na nich bez pośpiechu. Zamieszkaliśmy w Cannon Beach i Bandon – dwóch miasteczkach, z których łatwo było ruszać na krótkie wycieczki, odkrywać klify, plaże i punkty widokowe, a wieczorami wracać do szumu fal i zachodów słońca na plaży.
Spis treści
Mapa punktów widokowych wybrzeża Oregonu
W zaplanowaniu trasy jest pomocny magazyn Mile-by-Mile dostępny także online
Cannon Beach i okolice – ikona wybrzeża Oregonu
Cannon Beach to niewielkie, artystyczne miasteczko na północnym wybrzeżu Oregonu, znane przede wszystkim z monumentalnej skały Haystack Rock, która wyrasta z piasku niczym naturalna katedra. Ma 72 metry wysokości i jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych punktów na całym wybrzeżu Pacyfiku.
Nazwa „Cannon Beach” ma nietypowe pochodzenie. W 1846 roku brytyjski okręt wojenny HMS Shark rozbił się u wybrzeża w pobliżu dzisiejszego Arch Cape. Kilkadziesiąt lat później, w 1898 roku, jeden z mieszkańców odnalazł na plaży armatę, pozostałość po wraku.
Odkrycie doprowadziło do zmiany nazwy osady z „Ecola” na „Cannon Beach”. Sama armata została później wystawiona w lokalnym muzeum jako pamiątka tej historii.
Wybrzeże Oregonu – Haystack Rock – symbol Cannon Beach
Przeszywający wiatr tamuje oddech. To coś nieprawdopodobnego, żeby w lipcu wkładać kilka warstw ubrań. Wystarczy odejść kilka metrów w głąb lądu, by poczuć gorące lato, ale na plaży rządzi chłód i wilgoć. Mimo to ludzie wchodzą do wody, jednak większość spaceruje wzdłuż brzegu, podziwia fale i skaliste formacje.
Stopy zostawiają ślady na mokrym piasku, ludzie czasem zatrzymują się, żeby podnieść muszlę albo zrobić zdjęcie. Najwięcej osób przychodzi wieczorem, kiedy słońce chyli się ku zachodowi.
Fotograf przy fotografie, statyw przy statywie. Każdy ustawia sprzęt, przestawia kąty, celuje w promienie przebijające się zza skał, próbując uchwycić ten jeden moment, kiedy ze światła można wyczarować gwiazdkę.
Widać skupienie i wielkie przygotowania, a nawet rywalizację o idealny kadr. Fale i przesuwające się chmury wciąż zmieniają scenę, każdy wieczór wygląda inaczej.
Haystack Rock to jeden z najlepiej zachowanych przykładów geologii bazaltowej, charakterystycznej dla regionu Gór Kaskadowych. Powstał miliony lat temu jako fragment dawnego wulkanu — zastygła lawa uformowała jego strukturę, a ocean przez wieki wyrzeźbił obecny kształt.
Skała jest częścią Oregon Islands National Wildlife Refuge – rozległego rezerwatu obejmującego ponad 1800 wysp, skał i raf wzdłuż całego wybrzeża Oregonu, od Tillamook Head po granicę z Kalifornią.
Większość z nich to niedostępne formacje, które pełnią kluczową rolę jako miejsca lęgowe dla ptaków morskich i siedliska dla fok, uchatek i lwów morskich. Haystack Rock jest jednym z nielicznych punktów, gdzie można z bliska obserwować ten ekosystem. Łodzie nie mogą podpływać bliżej niż 150 metrów, żeby nie zakłócać spokoju.
Wiosną i latem jej zbocza stają się domem dla maskonurów.
Maskonury, które gniazdują na Haystack Rock, to maskonury rogate – gatunek charakterystyczny dla wybrzeża Pacyfiku, od Oregonu po Alaskę. Mają ciemne upierzenie, jasny dziób i charakterystyczne „rogowe” wypustki nad oczami, które pojawiają się w sezonie lęgowym.
W Europie – na klifach Islandii, Szkocji, Norwegii czy Irlandii – występuje maskonur zwyczajny. Tam gniazdują w norach wykopanych w ziemi, najczęściej na wyspach oddalonych od lądu.
Oba gatunki żyją na otwartym morzu, wracają na ląd tylko na czas lęgów, mają zbliżony sposób poruszania się i ten sam, charakterystyczny sposób nurkowania.
Haystack Rock to jedno z nielicznych miejsc, gdzie maskonury rogate można obserwować bez lornetki. Wystarczy poczekać na odpływ i spojrzeć w górę.
Ecola State Park – las mglisty, który oddycha oceanem
Na północnym wybrzeżu Oregonu, gdzie Pacyfik uderza w bazaltowe klify, rozciąga się najpiękniejszy las, jaki widziałam w życiu. Olśniewająca zieleń mchów i paproci, szemrzące strumienie i kwitnące naparstnice wciągały mnie do środka, jakby mgła przejęła kontrolę nade mną. Z zachwytu zapomniałam, że jestem głodna i zatrzymaliśmy się tylko na chwilę. W tym lesie kręcono przecież sceny do filmu „Zmierzch” (Twilight).
Ecola State Park to ekosystem, którego istnienie zależy od precyzyjnego połączenia klimatu, geologii i codziennej mgły.
Mgła jest tu mechanizmem podtrzymującym życie. Nawadnia rośliny, rozprasza światło, tłumi dźwięki. Dzięki niej świerki Sitka i paprocie nie konkurują o wodę, lecz funkcjonują w równowadze. Granica mgły wyznacza granicę lasu, im dalej w głąb lądu, tym bardziej dominują świerki.
Zimny Prąd Kalifornijski spotyka się tu z wilgotnym powietrzem znad lądu, tworząc gęstą, przybrzeżną mgłę. Rośliny potrafią pobierać wilgoć bezpośrednio z powietrza, przez igły, korę, pąki. Dzięki temu las może przetrwać tygodnie bez opadów, a wilgotność przy gruncie utrzymuje się blisko 100%.
Podłoże parku to bazalt wulkaniczny, pozostałość po erupcjach Gór Kaskadowych, zmieszany z aluwiami rzecznymi. Bazalt zatrzymuje wodę, stabilizuje temperaturę i odbija mgłę.
U podstawy klifów powstaje mikroklimat sprzyjający mchom, porostom, każda warstwa pełni określoną funkcję.
Strategie przetrwania: pnie, paprocie, światło
W lesie łatwo zauważyć powalone pnie, na których rosną nowe drzewa. To nurse logs – pnie – opiekunowie. Gnijące drewno tworzy idealne warunki dla siewek: więcej światła, lepszy drenaż, mniej konkurencji.
Rozkładające się pnie uwalniają składniki odżywcze, które wspierają wzrost młodych drzew. Dzięki nim las jest gęsty, wielopiętrowy i stabilny.
Sword ferns, czyli paprocie o długich, mieczowatych liściach, pokrywają niższe warstwy lasu. Ich obecność wskazuje na obecność mgły. Wystarczy oddalić się o 30 km od wybrzeża, by zobaczyć, że paprocie ustępują miejsca suchszym borom sosnowym.
Geologia i klimat sprawiają, że ścieżki w Ecola przypominają tunele. Wysokie świerki blokują wiatr, mchy i paprocie zatrzymują wilgoć, a światło sączy się smugami. To wynik kąta padania światła, gęstości koron i obecności mgły. W klasycznych lasach światło jest rozproszone, a w Ecola jest skupione.
Wybrzeże Oregonu – zielone studio
To właśnie ten efekt sprawia, że zdjęcia z Ecola State Park mają tak charakterystyczny klimat, głębia, kontrast, miękkie światło. Fotografowie nazywają to „zielonym studiem”.
Świerk sitkajski rośnie wyłącznie w wąskim pasie przybrzeżnym – od północnej Kalifornii po Alaskę. I właśnie na Alasce pierwszy raz go zobaczyłam. Jego zasięg pokrywa się niemal dokładnie z zasięgiem mgły morskiej. To jedno z niewielu drzew, których występowanie zależy bezpośrednio od konkretnego zjawiska atmosferycznego.
Ecola State Park to unikalny ekosystem, w którym każde drzewo, paproć i kępka mchu są ze sobą powiązane. To las, który współpracuje ze sobą. Oddycha oceanem, filtruje światło i tworzy przestrzeń, w której natura ma wszystko na swoim miejscu.
Wybrzeże Oregonu – rośliny nie z tego świata
W wilgotnych lasach Ecola State Park, wśród świerków Sitka i paproci, można czasem dostrzec coś zaskakującego. Wygląda jak mały, biały grzyb, wyrastający z ziemi po deszczu. Ale to nie grzyb, to roślina.
Nazywa się Indian Pipe, niektórzy mówią na nią Ghost Plant roślina duch. I coś w tym jest, wygląda jak duch, biała, woskowata, z miękką łodygą i kwiatami wiszącymi jak porcelanowe dzwonki.
Nie potrzebuje światła. Nie ma chlorofilu, więc nie przeprowadza fotosyntezy jak inne rośliny. Zamiast tego żyje dzięki grzybom, które są połączone z korzeniami drzew. To taki cichy układ: drzewo karmi grzyba, grzyb karmi roślinę.
Indian Pipe korzysta z tej sieci, nie wchodząc nikomu w drogę. Pojawia się latem, najczęściej od czerwca do sierpnia, w miejscach wilgotnych i zacienionych. Trudno przejść obojętnie obok rośliny z innego świata.
Latem pojawiają się w lesie dzikie jagody, czerwone, lekko omszone. To różne odmiany borówek i huckleberries, zachodni kuzyni jagód, które znamy z Europy.
Najczęściej spotyka się Red Huckleberry, która rośnie w cieniu, tuż przy ścieżkach. Owoce bywają kwaśne lub słodkie, ale są ważne dla ptaków, niedźwiedzi, jeleni. Indianie zbierali je od pokoleń, suszyli, gotowali, dodawali do potraw. Oczywiście pamiętałam, że nie każda jagoda nadaje się do jedzenia.
Owoce bzu koralowego ( po lewej) są trujące dla ludzi na surowo, zawierają glikozydy cyjanogenne, które mogą wywołać zatrucie. Jednak dla niektórych ptaków stanowią bezpieczne źródło pożywienia. Ich metabolizm działa inaczej niż u ssaków.
Ecola Point – spojrzenie na ocean
Po wyjściu z zielonego tunelu lasu, ścieżka prowadzi ku klifom, gdzie las ustępuje miejsca panoramie. Ecola Point to jedno z najbardziej fotogenicznych miejsc na wybrzeżu Oregonu. Widok rozciąga się na północ, w stronę Indian Beach, z charakterystycznymi skalnymi formacjami, zakrzywioną linią brzegu i zalesionymi wzgórzami w tle.
To klasyczne wybrzeże Oregonu – Oregon Coast Trail – ścieżka biegnie przez wilgotny las z Sitka spruce i przecina strumień, a potem wspina się i opada w rytmie klifów.
Indian Beach
Indian Beach, zatoka otoczona lasem i klifami jest łatwo dostępna. Po stromym zejściu otwiera się widok na półksiężycowatą plażę, gdzie z wody wynurza się Submarine Rock. Przy odpływie odsłaniają się tide pools, naturalne baseny pełne rozgwiazd, ukwiałów i jeżowców, które zmieniają się z każdą falą.
Na krańcu plaży widać skalne iglice i łuki, efekt milionów lat erozji. Skały, które dziś porastają glony i porosty, powstały z lawy, która 15 milionów lat temu spłynęła z Idaho aż do Pacyfiku.
Wśród głazów gnieżdżą się mewy, kormorany i ostrygojady, a czasem można wypatrzyć maskonura. W wodzie pojawiają się foki i lwy morskie, a w lesie, jelenie czarnoogonowe, wiewiórki, sójki i kruki.
W oddali, na zachodzie, majaczy Tillamook Rock Lighthouse – samotna sylwetka na skale, która domyka ten pejzaż.
Mgłę, którą udało się uchwycić na Indian Beach, można zaliczyć do mgły adwekcyjnej, typowej dla wybrzeża Oregonu. Powstaje, gdy ciepłe, wilgotne powietrze znad lądu napływa nad zimne wody Pacyfiku, tworząc gęstą, mleczną zasłonę, która potrafi w kilka minut otulić całą plażę.
Nie jest statyczna, przesuwa się i znika, jak oddech oceanu. W takim świetle pejzaż traci ostrość, kontury się rozmywają, a kolory stają się bardziej nasycone. Ten naturalny filtr dodaje pejzażowi dramatyzmu.
Submarine Rock to samotna formacja skalna wynurzająca się z wody tuż przy Indian Beach. Latem skałę oblegają ptaki morskie, a czasem można zobaczyć foki odpoczywające na pobliskich głazach.
Geologicznie to część Columbia River Basalt Group, potężnego wylewu lawy sprzed milionów lat, który uformował całe wybrzeże Oregonu.
Tillamook Rock Lighthouse – upiorna historia latarni morskiej
Tillamook Rock Lighthouse nie miała łatwego startu. Już samo wybranie miejsca graniczyło z szaleństwem. Samotna skała z bazaltu, ponad półtora kilometra od brzegu, wystawiona na bezlitosne fale i mgły.
W 1879 roku mistrz kamieniarski został porwany przez ocean. To był dopiero początek.
Budowa trwała dwa lata, w warunkach, które były ekstremalnymi w pełnym tego słowa znaczeniu. W styczniu 1880 roku sztorm zmył cały sprzęt, zapasy i zbiornik na wodę. Ekipa została na skale bez jedzenia i ubrań przez dwa tygodnie.
Gdy latarnia była niemal gotowa, w pobliżu rozbił się żaglowiec Lupatia, zginęło 16 członków załogi. Przeżył tylko pies.
Latarnicy pracowali w systemie 42 dni na skale, 21 dni na lądzie, bo warunki były tak trudne, że zagrażały zdrowiu psychicznemu. W 1934 roku potężny sztorm zniszczył soczewkę Fresnela. Nigdy jej nie wymieniono. Latarnia gasła powoli, aż w 1957 roku została oficjalnie wyłączona.
Ale to nie koniec. W latach 80. latarnię zmieniono na „Eternity at Sea”, miejsce spoczynku dla osób związanych z morzem, przyrodą, albo po prostu szukających nietypowego pochówku. Urny z prochami umieszczano wewnątrz budynku, a zmarli otrzymywali tytuł „honorowych latarników”.
Projekt szybko wzbudził kontrowersje. W 1999 roku stanowy urząd cmentarny cofnął licencję. Dziś latarnia nie pełni żadnej oficjalnej funkcji, a dostać się tam można tylko helikopterem. W środku wciąż znajdują się urny pozostałość po tej dziwnej próbie nadania latarni nowej roli po jej morskiej emeryturze.
Crescent Beach – jak dojść do ukrytej perełki
Między Ecola Point a centrum Cannon Beach, na terenie Ecola State Park, znajduje się Crescent Beach, dzika, półksiężycowata plaża otoczona wysokimi klifami porośniętymi sitką i paprociami.
Start: parking przy Ecola Point
Dystans: ok. 2,5 km w jedną stronę (5 km tam i z powrotem)
Czas: 45–60 minut zejścia, powrót nieco dłuższy — trasa jest stroma
Ścieżka prowadzi przez gęsty, wilgotny las, gdzie między kępami paproci, naparstnicami i dzikimi borówkami można dostrzec mchy, porosty i inne rośliny. W wilgotnym podszyciu pachnie solą i ziemią. Po krótkim, stromym zejściu serpentynami otwiera się widok na szeroką, dziką plażę, z obu stron zamkniętą skalnymi klifami.
Dawniej Crescent Beach była miejscem spotkań lokalnych rybaków i traperów, dziś to raczej miejsce dla fotografów i tych, którzy szukają spokojniejszej alternatywy dla zatłoczonego Cannon Beach.
Ciekawe szlaki w okolicy Ecola State Park
Clatsop Loop & Tillamook Head
- Z Indian Beach startuje Clatsop Loop Trail pętla przez lasy sitkowe i nadmorskie klify (ok. 4,5 km).. Po drodze mija się pozostałości schronu z czasów II wojny światowej i punkt widokowy na „Terrible Tilly”.
- Silver Point – widok na Haystack Rock. Kilka kilometrów na południe od Cannon Beach, przy Highway 101, znajduje się zatoczka z jednym z najlepszych widoków na Haystack Rock i Tillamook Head. To też dobre miejsce, by zobaczyć efekty erozji wulkanicznych skał, które od milionów lat kształtują wybrzeże.
- Hug Point & Arcadia Beach – wodospady i jaskinie Jeszcze dalej na południe czeka Hug Point, miejsce z historią. Dawna droga dyliżansów, wyżłobiona w skale, wciąż widoczna przy odpływie. Obok wodospad spływający prosto na piasek i jaskinie dostępne tylko przy niskim stanie wody. Arcadia Beach to spokojniejsza alternatywa dla Cannon Beach.
Bandon – fotograficzna perła wybrzeża Oregonu
Do Bandon dotarliśmy z Cannon Beach, jadąc wzdłuż wybrzeża Oregonu trasą Highway 101. To około 5 – 5,5 godziny jazdy, nie licząc przystanków, a tych po drodze nie brakowało. Trasa prowadzi przez mniejsze miasteczka, zatoki i punkty widokowe.
Samo Bandon to niewielkie miasteczko z dostępem do jednych z najbardziej charakterystycznych plaż w Oregonie. Nie ma tu tłoku, są za to świetne punkty widokowe, dobre zejścia na plażę i kilka lokalnych knajpek.
Warto zajrzeć do Old Town, historycznej dzielnicy Bandon, położonej tuż przy nabrzeżu rzeki Coquille. To kilkanaście przecznic z niewielkimi sklepami i kawiarniami. Miejsce jest kameralne, przyjazne i idealne na krótki spacer.
Wybrzeże Oregonu ma kilka mocnych punktów, ale Face Rock State Scenic Viewpoint w Bandon zatrzymuje w pół kroku. Olbrzymie morskie ostańce wyrastają z oceanu jak strażnicy i łapią światło zachodzącego słońca. Tu panuje natura, człowiek może tylko obserwować jej dzieło.
Face Rock – legenda i formacje skalne
Wiatr w Bandon potrafi nieźle dać się we znaki, przenika przez kurtkę i sweter. Wystarczy jednak spojrzeć na ocean o zachodzie słońca, żeby zapomnieć o chłodzie. Fale rozbijają się o skały, a z wody wyrastają potężne formacje, przypominające zastygłe postacie. Najbardziej znana z nich to Face Rock, skała, o której miejscowi opowiadają niezwykłą legendę.
Według niej mieszkał tu Seatka, zły duch oceanu. Nie znały go górskie plemiona, więc pewnego dnia wódz Siskiyou przybył nad wybrzeże z córką Ewauną. Dziewczyna nigdy wcześniej nie widziała oceanu. Sądziła, że to właśnie tutaj rodzą się chmury, które widywała w górach. Z radością tańczyła więc na plaży i śpiewała do księżyca, a u jej boku był wierny pies Komax oraz koszyk z kotką i kociętami.
Seatka czaił się w głębinach i spróbował porwać dziewczynę. Komax rzucił się na potwora, koty zniknęły w falach, a Ewauna, zamiast spojrzeć złemu duchowi w oczy, co dałoby mu władzę, patrzyła tylko w księżyc. To ocaliło ją przed jego mocą, ale o świcie znaleziono ją nieruchomą na wodzie, z twarzą uniesioną ku niebu. Tak powstała Face Rock, w której do dziś można dostrzec oblicze dziewczyny.
Jeśli będziecie w Oregonie, wybierzcie się koniecznie na Bandon Beach, najlepiej przy odpływie, gdy można podejść bliżej skał i posłuchać szumu fal, który miesza się tu z echem dawnych legend.
Coquille Point – ścieżki i edukacja przyrodnicza
Kilka minut spacerem od Face Rock znajduje się Coquille Point, miejsce, z którego można podejść bliżej oceanu. Samochód można zostawić na małym parkingu i ruszyć ścieżką wzdłuż klifów. Trasa biegnie tuż nad urwiskiem, z szerokim widokiem na otwarte morze.
Drewniane schody prowadzą bezpośrednio na plażę. Stąd można przyjrzeć się skalnym formacjom, które zmieniają się w zależności od przypływu i światła. Same schody pełnią rolę punktu widokowego — idealnego do fotografowania skalnych wież na południu, z oceanem rozbijającym się u ich podstawy.
Spacerując po plaży w Bandon, zauważyłam coś niespotykanego, piasek był pokryty setkami niebieskich, błyszczących stworzeń. Wyglądały jak miniaturowe statki z przezroczystym żaglem, porzucone przez ocean po jakiejś dziwnej, morskiej paradzie.
Google szybko podpowiedziało nazwę: Velella velella, znane też jako „by-the-wind sailors” albo potocznie „żeglarze portugalscy”. Choć nie są tak groźne jak meduzy, mają parzydełka — u niektórych osób mogą wywołać pieczenie, swędzenie czy podrażnienie skóry. Dlatego lepiej ich nie dotykać, nawet jeśli wyglądają na wysuszone.
Ich masowe pojawienie na wybrzeżu Oregonusię to efekt silnych wiatrów i prądów. Ocean wyrzuca je na brzeg całymi falami, tworząc surrealistyczne, niebieskie dywany. Widok piękny, ale zaskakująco obcy – jakby plaża na chwilę stała się częścią innego świata.
Heceta Head Lighthouse – historia i tajemnice latarni
Jadąc z Banton w stronę Kalifornii, zatrzymaliśmy się przy Heceta Head Lighthouse – jednej z najsłynniejszych latarni na wybrzeżu Oregonu. To miejsce ma w sobie coś magicznego. Latarnia stoi na skalistym cyplu, 62 metry nad oceanem, a jej światło sięga podobno aż 34 kilometrów w głąb morza. Od końca XIX wieku prowadzi statki płynące wzdłuż tego niebezpiecznego wybrzeża.
Choć mogliśmy podziwiać ją tylko z punktu widokowego przy parkingu i żałowaliśmy, że zabrakło czasu, by podejść bliżej, sama świadomość jej historii działała na wyobraźnię. Zbudowana w 1894 roku latarnia szybko obrosła legendami.
Jedna z nich mówi o duchu znanym jako „Gray Lady” – szarej damie, która ponoć nawiedza dawny dom latarników stojący tuż obok. Mówi się, że to duch matki, która zmarła tragicznie, a jej obecność do dziś wyczuwają goście nocujący w dawnym budynku, obecnie przerobionym na klimatyczny pensjonat.
Patrząc z oddali, łatwo uwierzyć, że takie historie mają w sobie ziarno prawdy. Mgła snująca się wokół klifów, odgłos fal rozbijających się o skały i biała wieża wyrastająca nad wodą tworzą scenerię niemal gotową do opowieści grozy. Heceta Head to nie tylko punkt orientacyjny dla żeglarzy, ale też jedno z najbardziej malowniczych i tajemniczych miejsc całego wybrzeża Oregonu.
Południowe wybrzeże Oregonu – klify, skały i dzikie szlaki
Wybrzeże Oregonu to nie tylko plaże i latarnie. Południowy odcinek, od Bandon po granicę z Kalifornią, oferuje spektakularne punkty widokowe, formacje skalne i dzikie szlaki. Jeśli planujesz podróż wzdłuż Highway 101, warto zatrzymać się właśnie tutaj i zobaczyć surowe piękno klifów i lasów.
Samuel H. Boardman Scenic Corridor
Między Brookings a Gold Beach. Na południu Oregonu rozciąga się Samuel H. Boardman Scenic Corridor – 12 mil dzikiego wybrzeża z punktami widokowymi, łukami skalnymi i ukrytymi plażami. Natural Bridges i Secret Beach to miejsca, które warto zobaczyć przy niskim stanie wody.
📌 Szlaki bywają strome — dobre buty i latarka przy zachodzie słońca.
Cape Perpetua – najwyższy punkt widokowy
Okolice Yachats. Najwyższy punkt dostępny samochodem na całym wybrzeżu Oregon – 244 m n.p.m. Z Cape Perpetua Scenic Area rozciągają się szerokie panoramy oceanu, a szlaki prowadzą przez las deszczowy pełen starych świerków.
📌 Najlepsze światło: poranek lub zachód słońca.
Thor’s Well i Devil’s Churn
Tuż obok Cape Perpetua. Dwa geologiczne spektakle w tej samej okolicy. Thor’s Well to zapadnięta jaskinia morska, która przy przypływie wyrzuca wodę jak fontanna. Devil’s Churn to szczelina w skałach, w której fale eksplodują z ogromną siłą.
📌 Zachować ostrożność — teren śliski, fale nieprzewidywalne.
Wybrzeże Oregonu za nami, sekwoje przed nami
Warto zobaczyć Wybrzeże Oregonu z bliska. Każdy punkt widokowy, każda plaża i każde miasteczko mają swój charakter. Przejechaliśmy setki kilometrów wzdłuż Highway 101, zatrzymując się tam, gdzie warto było zejść z trasy i spojrzeć na ocean z zachwytem. To podróż, która na długo zostaje w pamięci dzięki niezwykłej przyrodzie, jakiej nie znajdzie się nigdzie indziej.
Po kilku dniach spędzonych na wybrzeżu ruszyliśmy dalej na południe, do Kalifornii. Tuż za granicą Oregonu znajduje się Redwood National and State Parks, gdzie rosną największe drzewa świata. Sekwoje to kolejny etap naszej podróży, o którym opowiemy w następnym wpisie. W Kalifornii podziwialiśmy już Dolinę Śmierci i San Francisco.
Gotowy plan podróży: Wybrzeże Oregonu w 7 dni + sekwoje w Kalifornii
🗓️ Dzień 1 – Przylot do Portland
🛏️ Nocleg: Portland
🗓️ Dzień 2 – Portland ➜ Cannon Beach
🚗 ok. 130 km / 2 godz. jazdy
🛏️ Nocleg: Cannon Beach (1 z 3)
📍 Punkty:
- Cannon Beach – Haystack Rock
- Ecola Point – panorama Tillamook Rock Lighthouse
- Indian Beach Overlook – zachód słońca
- Silver Point – lay-by z szeroką panoramą
- Hug Point & Arcadia Beach – klify, mini-wodospady
🗓️ Dzień 3 – Szlaki i punkty widokowe wokół Cannon Beach
🛏️ Nocleg: Cannon Beach (2 z 3)
📍 Punkty:
- Clatsop Loop / Tillamook Head – historyczny szlak z balkonami widokowymi
- Spacer po centrum miasteczka
- Wieczorne zdjęcia Haystack Rock
🗓️ Dzień 4 – Dalsze eksplorowanie okolic Cannon Beach
🛏️ Nocleg: Cannon Beach (3 z 3)
📍 Opcjonalnie:
- Cape Meares – latarnia i widok
- Krótkie postoje w miejscowościach wzdłuż wybrzeża
- Przygotowanie do dłuższej trasy na południe
🗓️ Dzień 5 – Cannon Beach ➜ Newport ➜ Bandon
🚗 ok. 370 km / 5–6 godz. jazdy z postojami
🛏️ Nocleg: Bandon (1 z 3)
📍 Po drodze warto zatrzymać się:
- Cape Kiwanda – złote klify
- Cape Perpetua – rozległe widoki
- Thor’s Well & Devil’s Churn – cuda natury
- Wieczorny spacer po plaży w Bandon
🗓️ Dzień 6 – Bandon i okolice
🛏️ Nocleg: Bandon (2 z 3)
📍 Punkty:
- Face Rock Viewpoint – widok na skalne ostańce
- Coquille Point – ścieżki spacerowe nad oceanem
- Plaża w Bandon – formacje skalne zmieniające się z przypływem i światłem
🗓️ Dzień 7 – Wycieczka z Bandon do Redwood National and State Parks (Kalifornia)
🚗 ok. 225–240 km / 3 godziny i 10 minut
📍 Punkty w Redwoods:
- Jedediah Smith Redwoods State Park
- Stout Grove – spacer wśród sekwoi
- Trees of Mystery – platforma widokowa
Powrót
Redwood National and State Parks ➜ Portland (trasą śródlądową)
🚗 ok. 560 km / 6 godz. 30 min jazdy
Zamiast wracać wzdłuż wybrzeża, wybraliśmy trasę szybszą i bardziej wygodną. Droga prowadzi przez Crescent City, Grants Pass, Eugene i Salem, aż do Portland. To głównie autostrada I-5, z szerokimi odcinkami i dobrą infrastrukturą. Po drodze warto rozważyć postój w Eugene (na lunch) lub McMinnville (na kawę i spacer).
