Cuzco. Pępek świata w Peru

Cuzco przywitało nas urzekającą mieszaną brukowanych uliczek i piękną architekturą z epoki kolonialnej. Czyste, kolorowe, pełne muzyki i ludzi ubranych w tradycyjne stroje. Wieczorem rozświetlone wzgórza zapierają dech. Dla turystów Cusco jest bramą do pięknej Świętej Doliny Inków i Machu Picchu, ale można tu spędzić niezapomniane chwile.

Cuzco było stolicą imperium Inków w latach 1400-1543. Nazwa w języku keczua oznacza pępek świata. Miasto zbudowane jest na planie leżącej pumy i leży na wysokości 3400 metrów n.p.m.

Kiedy przybyli tu Hiszpanie, uznali, że Cuzco przyćmiewa wszystkie europejskie metropolie. Zobaczyli wielki plac otoczony pałacami, regularne ulice i wspaniałą świątynię Słońca.

Spacerem przez Cuzco.

Tu się przybywa, żeby dotrzeć do Machu Picchu i Świętej Doliny Inków, ale warto zatrzymać się na dłużej. Przylecieliśmy tu z Limy, potem ruszyliśmy do Machu Picchu, następnie do La Paz. Po każdym powrocie miałam porównanie i zachwycałam się na nowo.

  Plaza de Armas – centrum Cuzco.

Plaza de Armas było sercem Cuzco od czasów Imperium Inków, kiedy plac nazywał się Huacaypata lub Aucaypata.

Za czasów Inków był dwukrotnie większy i otoczony pałacami. Jeden z najpiękniejszych placów Ameryki Południowej. Kiedyś odbywały się tu obrzędy religijne Inków, a  za czasów konkwisty egzekucje buntowników.

Atahualpa.

Kiedy Hiszpanie zażądali okupu za uwolnienie króla Inków Atahualpę, dostali ogromne ilości złota. Potem i tak zamordowali króla, który nie chciał przyjąć chrześcijaństwa. Jego pomnik czuwa nad miastem.

Compania de Jesus.

La Compania powstała na fundamentach pałacu Huayna Capac, ostatniego władcy zjednoczonego imperium Inków, którego rządy rozciągały się na większą część współczesnego Peru , Boliwii, Ekwadoru , Argentyny, Chile i części Kolumbii.

Kościół z XVI wieku był poważnie uszkodzony przez trzęsienie ziemi w 1650 roku.

Katedra w Cuzco.

Katedra w Cuzco stoi na miejscu – Sunturwasi – pałacu zbudowanym za rządów Inca Wiracocha. Budowa katedry zaczęła się w 1534 roku, wtedy to architekt Juan Miguel de Veramendi kazał przenosić kamienie z Sacsayhuaman. Ogromne głazy obsuwały się i zabiły wielu Indian.

Budowa ciągnęła się przez ponad wiek i wiąże się z nią wiele historii. Jedna z legend opowiada o kobiecie, która nie mogła sobie poradzić z żałobą po mężu. Wstąpiła do klasztoru, a swoje wszystkie klejnoty przekazała na stworzenie wielkiego dzwonu, który nosi jej imię- La Maria Angola.

Artesanías w dzielnicy San Blas.

Sklepy z rękodziełem oszałamiają, wszystko jest wysokiej jakości i nie można oderwać wzroku.

Centro Qosqo de Arte Nativo.

Wieczorami można posłuchać muzyki andyjskiej i zobaczyć tańce ludowe z różnych regionów. Dziewczyny były kolorowe jak motyle, nie do wiary jak często się przebierały w coraz to piękniejsze stroje.

Inti Raymi, Święto Słońca.

 W czasach Inków to było najważniejsze święto celebrowane przez 9 dni, a jego zwieńczeniem był dzień 24 czerwca,  ponieważ wtedy dzień staje się dłuższy niż noc. Zakazane w czasie konkwisty, a obecnie obchodzone z wielkim rozmachem.

Hatunrumiyoc – Mury Inków w Cuzco

Starożytne mury Inków ciągną się od Plaza de Armas. Ustawiają się pod nim handlarze, czasami nawet można zobaczyć wystrojonego do zdjęć Inkę.

Coricancha. Świątynia Złota

Coricancha „złoty dziedziniec”, był nazwany tak z powodu ścian wyłożonych płytami z litego złota. Złote posągi i ozdoby zdobiły wnętrze, a duży złoty dysk rzucał wspaniałe światło na świątynię.

Była poświęcona najwyższym bogom inkaskiego panteonu. Miejsce koronacji i pochówków władców Inków. Jedno z najważniejszych sanktuariów inkaskich a także centrum świata Inków.
 
Po zdobyciu Cuzco przez hiszpańskich konkwistadorów pod wodzą Francisca Pizarra w marcu 1534 Coricancha została splądrowana z zrabowane złoto wywieziono do Hiszpanii.

Jednak jak głosi legenda książę Amaru Muru zdołał zbiec, zabrał złoty dysk i przeniknął przez portal czasu.
 
Olbrzymi kompleks świątyń był niemożliwy do zburzenia, dlatego przekształcili go w klasztor  i wznieśli kościół św. Dominika.

Kościół stoi na ruinach słynnej Świątyni Słońca, Templo del Sol. Podczas trzęsienia ziemi w 1950 roku odsłoniły się mury dawnych świątyń.

Sacsayhuaman.

Jak wspominałam Cuzco ma kształt pumy, jej głową jest Sacsayhuaman. To trzy wały ścian obronnych, które rozciągają się na prawie 300 metrów, tworząc zęby pumy.

Najpierw trzeba się nacieszyć puchatymi alpakami.

Przy wycinaniu i dopasowywaniu gigantycznych kloców o wadze przekraczającej 100 ton, pracowało 20 tysięcy robotników. Takie bloki były również wycinane w Baalbek w Libanie.

Struktura składa się z trzech tarasów ustawionych w zygzak,  co ułatwiało pokonanie napastników. Twierdza  z trzema wieżami, mogła pomieścić 5 tys. żołnierzy.

Niektóre z tych kamieni mają ponad osiem metrów wysokości i ważą 361 ton. Są tak idealnie dopasowane, że trudno sobie wyobrazić jak Inkowie tego dokonali. Swoją cywilizację zbudowali na fundamentach prastarych plemion, na pewno czerpali z kultury Tiwanaku, a takie miejsca jak Puma Punku po prostu oszałamiaja.

Te gigantyczne głazy, to tylko 20% pozostałości, bo dopiero w latach 30-tych władze zabroniły wywożenia stąd bloków.

Fajnie było zachłysnąć się wiosennym powietrzem w październiku. To takie niecodzienne doznanie być pierwszy raz na półkuli południowej.
 
Kiedy przeglądam zdjęcia po powrocie z Ekwadoru, zauważam  jak bardzo Peru jest skomercjalizowane, nastawione na dochód. Właściwie tylko Cholitas- skromnie przemykające ulicami Indianki są prawdziwe.
 
Piękno przyrody Peru i inkaskich pozostałości jest niezaprzeczalne, jednak to Ekwador jest bardziej autentyczny. To tam bardziej chciałabym wrócić. Ciekawa jestem, czy ktoś ma podobne odczucia jak ja.

Zapraszam do obserwowania.

• WordPress
• Facebook
• Instagram